Dat ging maar net goed…

Na een aantal verhalen over defecte treinen nu voor de afwisseling weer even een ander verhaal tussendoor.

Het volgende stukje zal gaan over mijn eerste bijna aanrijding na de opleiding. Deze had ik op de grote overweg bij station Baarn. Dit verhaal heb ik verder nog nergens opgeschreven waardoor ik het moet doen met de herinneringen die ik er van heb. Het is mogelijk dat er soms dingen tussen staan die misschien niet helemaal kloppen, maar de kern blijft wel naar waarheid.

Mocht je zelf zoiets hebben meegemaakt kan het zijn dat dit verhaal triggert. Bepaal dus zelf of je wel of niet verder leest.

Gevallen fietser op de overweg

Het was een mooie dag in mei in 2018 en ik mocht die dag weer een leuke ochtenddienst gaan doen.

De dienst bestond voornamelijk uit wat kortere ritjes in de regio die zonder problemen waren verlopen. Als laatste rit van de dienst had ik de intercity vanaf Amersfoort terug naar Hoofddorp opstel.

Eenmaal mijn trein (ICM) in Amersfoort overgenomen van de collega heb ik mij geïnstalleerd in de cabine. Daarna de porto test met de HC gedaan zodat alles gereed was om op tijd van vertrek weg te gaan.

Na het sluiten van de deuren door de HC konden we mooi op tijd vertrekken. Het eerste stuk gaat dan altijd mooi door de Eempolder heen.

Als eenmaal de Eempolder doorkruist is komen we eerst door het mooie en vaak rustige Baarn. Alleen nu werd de rust in de cabine ineens ruw verbroken door een alarmoproep. De alarmoproep bleek gedaan te zijn door de machinist van de sprinter richting Utrecht. Deze stond nog stil op station Baarn.

Op het moment dat de alarmoproep kwam begon ik al gelijk behoorlijk af te remmen. Ik wist natuurlijk dat station Baarn wel heel dicht in de buurt aan het komen was.

In de alarmoproep melde de machinist gelijk wat er aan de hand was. Het was namelijk zo dat er, net voor de overweg dicht zou gaan voor mijn trein, een vrouw met de fiets was gevallen. Zij lag toen in het spoor waarover ik aan kwam rijden. Omdat er een aantal omstanders de vrouw gingen helpen stonden er dus een paar personen in mijn spoor.

Tijdens de alarmoproep duurde het even voor het duidelijk was wat er aan hand was en over welke overweg het ging. Toen duidelijk was welke overweg het was besefte ik ook dat het nooit meer haalbaar zou zijn om op tijd tot stilstand te komen. De remming die ik had ingezet en had doorgezet in een snelremming zou nooit meer genoeg zijn op die afstand.

Na het inzetten van de snelremming kon ik alleen nog maar heel hard hopen dat de mensen nog de mogelijkheid hadden om op tijd uit mijn spoor te komen. Om iedereen te waarschuwen ook de tyfoon nog door de voetplaat heen geduwd voor mijn gevoel.

Het geluk was deze dag aan de zijde van de gevallen vrouw en de omstanders die kwamen om te helpen. Een fractie van een seconde voor ik op de overweg was waren zowel alle personen als de fiets uit mijn spoor. Ze waren op dat moment net op weg naar de overwegbomen naast het spoor waar ik niet overheen reed. Daarbij hadden ze ook nog eens dubbel geluk dat er over dat spoor geen trein aan kwam op dat moment. Anders hadden ze zich nog voor die trein kunnen lopen in hun paniek om weg te komen van mijn trein.

Terwijl ik het tafereel zo voor mij zag op de overweg gierde uiteraard de adrenaline behoorlijk door mijn lijf. Ik wist dat ik dankzij de collega al alles had gedaan om een aanrijding proberen te voorkomen. Ik vroeg mij alleen maar af was het op tijd? En hoe gaat dit aflopen?

Wat was ik opgelucht toen de trein langs het perron van Baarn met een schok tot stilstand kwam. Op dat moment had ik al wel het idee dat ik gelukkig niks geraakt had. De opluchting was compleet na het bericht van de machinist op de sprinter. Die vertelde dat ik niks had geraakt en iedereen veilig aan de overkant gekomen was. De machinist vertelde gelijk dat zijn HC al onderweg was naar de eveneens flink geschrokken personen. Als het mogelijk was konden wij dus onze weg vervolgen.

Omdat alles zo snel ging had ik mijn HC nog niet kunnen inlichten. Die kreeg pas mee wat er was gebeurd toen de machinist van de sprinter de oproep via portofoon deed. Nadat ook mijn HC nog even had gevraagd of er echt geen hulp nodig was bij de personen heeft hij eerst de reizigers op de hoogte gebracht. Daarna is de HC naar voren gekomen door de trein om te kijken hoe het met mij was.

Terwijl de HC door de trein naar voren kwam belde de treindienstleider mij op om te vragen hoe het was afgelopen. Ik heb toen doorgeven dat er geen aanrijding had plaats gevonden en wij langs het perron tot stilstand waren gekomen. Ook gelijk gezegd dat de HC van de sprinter al bij de betrokken personen was om te controleren hoe het met hun ging.

Nadat ik bij de treindienstleider had aangegeven dat ik zelf de trein wel verder zou kunnen gaan rijden kregen we na kort overleg toestemming om onze rijweg naar Hilversum te gaan vervolgen.

Onderweg kreeg ik al snel telefoon van de wachtdienst om te horen hoe het was en of ik mijn dienst kon afmaken. Omdat het toch wel wat indruk had gemaakt met de wachtdienst afgesproken dat mijn HC de rest van de rit bij mij in de cabine zou blijven. Dit als extra ondersteuning en voor het geval het toch niet zou gaan.

De rest van de rit ging gelukkig zonder problemen en heb mijn dienst tot Hoofddorp opstel afgemaakt. Daar stond de wachtdienst klaar om nog even het verhaal aan te doen.

Ik was blij dat alles deze keer goed was afgelopen. Dat is waarschijnlijk te danken aan het kordate handelen van de collega machinist op de sprinter. Ik weet namelijk niet of ik de aanrijding had kunnen voorkomen als ik niet de alarmoproep van te voren al had gehad… Grote kans dat ik dan wel eerder dan die fractie van een seconde die er nu nog over was al op de overweg geweest zou zijn…