Arme Bambi…

In deze blog wil ik jullie meenemen in mijn eerste aanrijding met een hert. Ondanks dat het geen aanrijding met een persoon was kan het vervelend zijn om deze ervaring te lezen. Denk je dat het voor jou beter is om niet door te lezen in verband met herinneringen aan eigen vergelijkbare situaties wees dan niet eigenwijs en lees deze blog niet.

Op 1 van mijn eerste rijdende diensten na mijn zomervakantie in 2020 had ik een mooie avonddienst naar onder andere Enschede gekregen. Op Hoofdorp opstel kwam ik erachter dat ik met een Hoofddorpse HC de hele dienst samen zou gaan doen. De HC zou die dienst ook een aspirant HC meekrijgen. Niet veel later kreeg hij ook nog te horen dat een andere aspirant HC zonder mentor zat. Zijn mentor had zich namelijk ziekgemeld op het laatste moment. Om die aspirant toch wat te laten doen besloot de HC om die dag beide aspiranten mee te nemen. We hadden dus een groot en gezellig treinteam die dienst.

Meestal zijn de diensten met een rit naar Enschede erin gecombineerd met een rit naar Amersfoort Schothorst. Deze dienst was net even anders ingericht. We zouden eerst met de intercity naar Enschede gaan waar we gelijk onze pauze hadden. Daarna met de intercity terug tot aan Deventer om een half uur later weer naar Enschede terug te gaan. Als laatste dan weer met de intercity vanaf Enschede naar Hoofddorp opstel terug waar de dienst erop zou zitten.

Het grootste gedeelte van de dienst ging gewoon zoals het zou moeten. We kwamen meestal netjes op tijd aan en vertrokken ook weer mooi op tijd vanaf de stations. Er was niks dat deed vermoeden dat de laatste rit nog een verassing in petto had.

Na ons laatste half uurtje in Enschede van de trein af geweest te zijn gingen we als team weer lekker op tijd terug naar de trein. Ik maakte de trein gereed voor vertrek en de HC’s zorgde ervoor dat de eindbestemming op de trein weer goed gezet werd. Omdat we toch nog even de tijd hadden nog een kort praatje met de Hc’s gemaakt. Iedereen had er zin in om weer terug te gaan naar de standplaats en naar huis. We grapten nog dat het alleen zo jammer was dat de rit nog zo’n 2,5 uur zou gaan duren.

Het eerste gedeelte van de rit ging nog zonder problemen en reden we nog mooi op tijd. Bij Barneveld Aansluiting had de treindienstleider voor ons een roestrijritje over het zijspoor bedacht. Om te gaan roestrijden moesten we even een stukje een lagere snelheid gaan rijden door de wissels die er lagen. Eenmaal weer terug op het hoofdspoor kon ik de snelheid weer wat gaan verhogen. Zo hoopte ik in elk geval een kleine vertraging op Amersfoort centraal te voorkomen en de reizigers hun overstap niet te laten missen.

Dat ging tot aan een paar kilometer voor Hoevenlaken best goed. Op het stuk tussen Barneveld Aansluiting en Hoevenlaken loopt het spoor een groot gedeelte evenwijdig aan een snelweg. Het spoor en de snelweg zijn daar gescheiden door hier en daar bossages en een greppel/sloot. Waarom het mij opviel weet ik niet, maar ik zag dat er op de vluchtstrook het dichtst bij het spoor een auto stil stond. Deze had de koplampen gedoofd en de gevarenlichten aan dus ik vermoede dat het iets met autopech zou zijn.

Veel erover nadenken kon ik niet, want een fractie van een seconde later kwam er een schim uit de bossages vandaan gevolgd door behoorlijke klap. Daarna nog veel herrie van opspattende ballaststenen en iets wat onder de trein door schoot. Daarna werd het langzaam weer steeds stiller. Omdat ik op dat moment niet goed gezien had wat de schim was heb ik na de klap gelijk een snelremming ingezet. Zo zou de trein in elk geval zo snel mogelijk tot stilstand gaan komen. Ondanks dat ik eigenlijk niet of nauwelijks wat gezien had ging mijn eerste vermoeden uit naar een hert wat er uit de bossages gekomen was.

Met het inzetten van de snelremming ook een alarmoproep gedaan naar de treindienstleider. Daarin gezegd dat ik een aanrijding had gehad en ik vermoede dat het een hert zou zijn. Gelijk erbij gezegd dat ik dat alleen niet zeker wist. Nadat ook de plaats van de aanrijding doorgegeven was werd de alarmoproep al snel weer beëindigd door de treindienstleider.

Na het beëindigen van de alarmoproep nam de treindienstleider al snel weer contact op met een normale oproep. In de alarmoproep had ik blijkbaar een verkeerde kilometrering doorgegeven dus wilde hij even de juiste plaats weten. Daarna afgesproken dat ik terug zou gaan lopen naar de plek van de aanrijding om te kijken of het een hert was. Mocht het toch een persoon zijn moest hij meer in gang gaan zetten namelijk. Omdat ik de trein zou gaan verlaten en de treindienstleider mij niet op de GSM-R zou kunnen bereiken voor de zekerheid mijn telefoonnummer doorgegeven.

Tussen de alarmoproep en de normale oproep van de treindienstleider in had ik de HC’s via de portofoon ingelicht over de situatie. Door alle herrie onder de trein hadden ze wel al een vermoeden wat er aan de hand was. De HC had 1 van de aspiranten al de omroep laten doen. Zelf kwam hij even in de cabine kijken hoe of het ging. Ik was op moment weer in gesprek met de treindienstleider en hij kon het gesprek mooi volgen. Nadat duidelijk was dat wij naar buiten zouden moeten hebben we de taken onderling verdeeld.

Ik en de HC zouden naar de plaatst van de aanrijding gaan lopen en beide aspiranten kregen de taak om een rondje door de trein te gaan doen. Ook zouden ze nog even een omroep doen om de stand van zaken naar de reizigers te communiceren.

Na de toestemming van de treindienstleider en het verdelen van de taken gingen we de trein uit. Omdat het behoorlijk donker was ook de noodseinlantaarn uit de cabine mee genomen. Zo konden we nog enigszins de trein bekijken of er schade was en het spoor achter de trein om te zien wat daar zou liggen.

Eenmaal uit de trein begint de wandeling naar de plek waar de aanrijding plaats vond. Ondanks het feit dat het hoogst waarschijnlijk om een hert ging ben je op zo’n moment toch nog bang alsnog wat anders aan te gaan treffen.

Na iets meer dan 350 meter kwamen we de eerste stille getuigen van de aanrijding tegen. Het was nog niet te zeggen of dat van een dier of een persoon was, de wandeling ging dus door.

Ongeveer 450 meter achter de trein was de plek van de aanrijding duidelijk te zien. Daar lag als laatste stille getuige het hert dwars over de spoorstaven heen. Wonder boven wonder nog redelijk in tact voor zover we konden zien. Waarschijnlijk lag hij op de zijde waar de trein tegenop gereden was, die was voor ons dus niet te zien. Aan zijn uiterlijk en beginnend gewei te zien leek het ons een jong mannetjes hert.

Ookal is het echt zonde van zo’n mooi dier dat die daar overleden ligt, de opluchting was er wel dat het een dier en geen persoon was.

Toen voor ons de exacte locatie duidelijk was zijn we weer rustig teruggelopen naar de trein. Nu iets minder onzeker en meer opgelucht dan op de heenweg.

Eenmaal terug bij de trein stonden de aspiranten ons al op te wachten. Ook zei wilden graag weten wat er nou aangereden was. Bij hun was net als bij ons de opluchting groot dat het een dier bleek te zijn.

Omdat we op de heenweg vergeten waren de voorkant van de trein te controleren op schade deden we dat bij terugkomst nog even. Helaas zat er behoorlijk wat verontreiniging op en rond de koppeling. Ook waren er wat onderdelen beschadigd van de trein. Voor zover we konden zien waren er geen vitale delen beschadigd en zou de trein verder kunnen rijden.

Na alles aan de buitenzijde gecontroleerd te hebben (voor zover mogelijk was) weer terug de cabine in gegaan. De remhandel stond nog op zo’n manier dat de treinleiding geleegd was voor een zo hard mogelijke remming. Na het terugzetten van de remhandel in de neutrale stand zou duidelijk worden of de trein echt weer zou kunnen rijden. Op dat moment gaat de treinleiding weer vullen en kan er alsnog luchtlekkage boven water komen. Zo’n hert kan in zijn weg onder de trein door best wat slangen of andere onderdelen beschadigd hebben.

Gelukkig werd de treinleiding al snel volledig gevuld en waren er geen afwijkingen te zien in dat proces. Voor de zekerheid nog even een remproef genomen maar ook dat ging verder zonder bijzonderheden.

Nadat duidelijk was dat de trein wel beschadigd was maar zelf verder kon rijden weer contact opgenomen met de treindienstleider. Helaas kreeg ik deze keer een treindienstleider van een ander gebied aan de telefoon, de trein stond op de grens van gebied 1 en 2 om het zo maar te zeggen.

Deze treindienstleider was een stuk minder vriendelijk dan de treindienstleider van het andere gebied en wilde ons zo snel mogelijk weg hebben. Toen ik vertelde dat we dat ook van plan waren omdat de trein waarschijnlijk zelfstandig te verplaatsen was reageerde de treindienstleider ook opgelucht. Dat werd alleen een ander verhaal toen ik doorgaf dat er over ons spoor geen treinverkeer mogelijk was. Dat hert lag namelijk nog dwars over het spoorstaven. Dat vond de treindienstleider dan weer niet leuk om te horen, er werd nog net niet gevraagd waarom wij het hert niet verplaatst hadden tussen de spoorstaven in. Wel gemeld dat het andere spoor gewoon te berijden was en daar geen belemmeringen waren.

De treindienstleider ging de laatste paar treinen over 1 spoor langs de plek leiden en het hert in de nacht laten opruimen. Wij kregen toestemming om onze rijweg te gaan vervolgen naar Amersfoort centraal. Mochten er toch nog problemen zijn met de trein moest ik dat zo snel mogelijk weer terugkoppelen.

De rest van de rit verliep gelukkig zonder problemen. Onderweg belde het MBN nog even om te horen hoe de trein er aan toe was. Ik heb toen alles netjes doorgegeven wat ik zelf al gezien had aan schade en verontreiniging. Ook gezegd dat de trein nog wel zelfstandig kon rijden dus het leek er op dat er geen vitale onderdelen beschadigd waren. Het MBN melde dat de trein voor reiniging en inspectie op Amersfoort Centraal uit de dienst zou gaan en niet meer verder mocht naar Schiphol en Hoofddorp opstel.

Al snel werden wij ook door de bijsturing gebeld met diezelfde mededeling. Voor de passagiers moest gekeken worden of ze nog met de trein op hun bestemming konden komen. Anders werden er taxi’s geregeld voor de passagiers. Dit hoefde wij niet zelf te doen want V&S stond op Amersfoort centraal op ons te wachten om de reizigers op te vangen. Ook stond er een rangeermachinist klaar om de trein naar het rangeerterrein te rijden nadat deze leeg zou zijn. Wel afgesproken dat ik de trein wat verder vooraan het perron neer zou zetten zodat de reizigers in de trein en eventueel op het perron niet de verontreiniging hoefde te zien.

Nadat alles duidelijk was dit ook naar de HC’s gecommuniceerd zodat hun ook op de hoogte waren. De Hc’s hebben alle passagiers vanaf de voorkant naar de achterkant van trein gebracht. Zo hoefden ze niet uit te stappen bij de deur waar mogelijk nog verontreiniging op zat.

Eenmaal op Amersfoort centraal stonden er al meer dan genoeg V&Sers op ons te wachten en werd de trein snel leeg gehaald. De passagiers werden door de V&Sers goed opgevangen en verder begeleid om op hun bestemming te kunnen komen.

Toen ook de rangeermachinist de trein van mij had overgenomen zat onze taak erop als treinteam. Wij hebben na dit alles een taxi gekregen die ons naar Hoofddorp opstel gebracht heeft. Daar waren we uiteindelijk een uurtje later dan de bedoeling was. Voor iedereen was dit weer behoorlijk leerzaam om meegemaakt te hebben. De aspiranten hebben het ook prima gedaan en zijn een paar weken later beide geslaagd voor hun examens.