In mijn vorige blog konden jullie lezen over de aanrijding met een hert wat ik gehad heb. Ik heb er lang over getwijfeld na alle ophef na de eerdere blog over een aanrijding met persoon. Ondanks dat heb ik toch besloten om ook de 2e aanrijding met jullie te delen.
Zoals jullie al begrijpen is het niet bij 1 aanrijding met persoon gebleven maar is er nog een 2e keer geweest daarna. Deze keer was het 12 dagen na de aanrijding met het hert, alleen nu op de Veluwe aan de kant van Apeldoorn.
Ook voor deze blog geldt weer dat het geen verplichting is om door te lezen. Mocht het bij jou teveel herinneringen naar boven brengen wees dan wijs en lees niet verder.
12 dagen na de aanrijding met het hert had ik een ochtenddienst met leuke inhoud. Ik had eerst een heen en weertje tussen Hoofddorp opstel en Amersfoort Schothorst. Daarna mocht ik met de intercity naar Deventer om pauze te houden. Na de pauze met de intercity naar Utrecht centraal om vanaf daar met de intercity weer naar Hoofddorp opstel te gaan.
Het eerste gedeelte van de dienst ging zonder problemen en was mooi op tijd in Deventer aangekomen voor mijn pauze. In de pauze nog gezellig zitten praten met collega’s voor ik weer met de intercity naar Utrecht centraal zou gaan. Op mijn dienstkaartje had ik al staan dat mijn trein nog gecombineerd zou gaan worden op Deventer. Daarom stond ik weer mooi op tijd op het perron om de remproef te kunnen doen. Helaas was het zo dat de internationale trein met 45 minuten vertraging reed. Daardoor waren ook de treinen die daar achter reden vertraagd.
Nadat de internationale trein en de sprinter met vertraging waren vertrokken kwam het eerste gedeelte voor mijn trein langs het perron gereden. Het 2e gedeelte zou even later binnenkomen en gaan combineren op het eerst gedeelte. Na het combineren en de remproef nemen met de machinist die gecombineerd had waren we klaar voor vertrek. Uiteindelijk gingen we met ongeveer 6 minuten vertraging weg uit Deventer. Tot aan Apeldoorn hadden we nog de sprinter voor ons waardoor tijd inhalen niet mogelijk was.
Na Apeldoorn was de sprinter voor ons vandaan en kon ik gaan proberen om wat tijd in te halen. Het eerste gedeelte na Apeldoorn kunnen we nog niet volle snelheid rijden door de wissels die er liggen. Maar eenmaal door alle wissels heen kon ik vol tractie gaan geven de Veluwe op.
Met de tractie op vol vermogen reden we Apeldoorn uit en kwam de Veluwe in zicht. Alleen was daar ook iets wat niet klopte…
Met het inzicht komen van een overweg zag ik aan de overweg zelf niet veel bijzonders, die werkte naar behoren en was gesloten. Wat mij wel opviel was een persoon die net na de overweg op zijn hurken bij een bovenleidingportaal zat. Eigenlijk viel de persoon mij pas op toen hij in beweging kwam…
De persoon kwam niet in beweging om weg te lopen bij het spoor vandaan. Deze persoon had hele andere plannen die dag. Toen ik in de gaten had wat waarschijnlijk de plannen waren van deze persoon kon ik alleen nog maar hopen dat ik het fout had.
Om in elk geval te waarschuwen dat de trein er bijna was en de persoon nu nog weg kon gaan heb ik de tyfoonknoppen voor mijn gevoel door de voetplaat heen geduwd. Tegelijkertijd ook de trein zo hard mogelijk laten remmen, maar het onheil was niet meer af te wenden.
Door de manier waarop de persoon de poging waagde geen klap of iets dergelijks. Er was alleen maar het geluid van het remmen van trein en daarna de stilte na het tot stiltand komen. Ook het besef van wat er gebeurd was kwam snel en dus moest er verder gehandeld gaan worden…
De alarmoproep werd geplaats en het gevarensein op de trein aangezet. De communicatie tijdens alarmoproep ging in het begin niet zo goed. Gelukkig door de treindienstleider die de rust wist terug te brengen uiteindelijk wel alles kunnen doorgeven. Volgens de treindienstleider waren er al hulpdiensten onderweg en hoefden we niet naar de overweg terug te gaan lopen.
Vlak na de aanrijding had ik al even contact gehad met Hc. Helaas was toen niet goed doorgekomen wat er aan de hand was. Toen ik namelijk voor de 2e keer de Hc via de portofoon had opgeroepen was hij verbaasd dat we een aanrijding hadden gehad. Hij zat nog in het achterste stel en zou na een eerste omroep naar de reizigers mijn kant op komen.
Terwijl ik nog zat bij te komen in de cabine kwam er een tegentrein aangereden. Ondanks dat de alarmoproep nog niet beeindigd was en ik een gevaarsein op de trein had reed deze trein toch met maximaal 40 km/uur langs ons. Op dat moment zelf was ik niet in staat om daar heel erg bij na te denken of op te reageren. Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet waarom de collega zo gehandeld heeft op dat moment. Normaal gesproken zou je namelijk moeten stoppen voor een trein die gevaarsein toont. Of als je het te laat ziet in elk geval zo snel mogelijk tot stilstand proberen te komen. Geen van beide heeft die collega gedaan. Hij is daardoor ook de overweg gepasseerd waar de persoon nog lag na de aanrijding.
Na een paar minuten wachten kwamen nagenoeg tegelijkertijd de Hc en een eerste motoragent aan bij mijn cabine. Omdat het lekker weer was en de trein niet zichtbaar bevuild was besloten om buiten even het verhaal te doen. Na het verhaal in het kort verteld te hebben kon de agent ook bevestigen dat de persoon niet meer in leven was.
Al snel kwamen er steeds meer hulpdiensten en andere personen ter plaatsen om het incident af te handelen. De wachtdienst techniek die de staat van de trein moest controleren had al snel gezien dat de trein geen schade had. Ook was de trein niet tot minimaal bevuild. In elk geval niet op de zichtbare plaatsen, wat er onder de trein zou zitten konden we niet zien. Wat de wachtdienst betrof zou de trein zelf door kunnen gaan rijden naar Amersfoort centraal.
Ook de officier van dienst en de incidentenbestrijders van Prorail waren er al snel. Deze gingen alvast de voorbereidingen doen voor een eventuele evacuatie van de reizigers mocht dat nodig zijn. Er was al een treinstel vanuit Amersfoort centraal onze kant op gestuurd. Omdat er op de Veluwe geen bediende seinen zijn kon de treindienstleider de trein niet voor een rood sein laten stoppen. Daarom kreeg deze trein voor het laatste stukje een aanwijzing voorzichtig rijden. Ook kreeg hij de opdracht te stoppen bij de incidentenbestrijder die langs de baan stond te wachten. Dit kreeg ik in elk geval van de officier van dienst te horen dus neem aan dat dit wel zo gegaan is.
Terwijl wij nog buiten stonden kwam er ineens een passagier vanuit de cabine van het achterste stel naar buiten. In elk geval dat dachten wij, want het bleek een collega in vrije tijd te zijn. Hij was voor een vakantie op weg naar Schiphol. Hij kwam even vragen of hij nog kon helpen en of er al duidelijkheid was over eventuele evacuatie. Op dat moment was ons nog niks bekend, maar al snel kregen we te horen dat de trein zelf mocht doorrijden met passagiers naar Amersfoort centraal. Een evacuatie was dus niet nodig.
Ondertussen waren er ook wat medewerkers van V&S aangekomen bij de trein en de wachtdienst voor de opvang van het personeel. De medewerkers van V&S zijn na even met de HC gesproken te hebben door trein heen gaan lopen. Zo konden ze de passagiers helpen waar dat nodig was en van informatie voorzien. Dat dat niet voor niks was bleek toen ze in het achterste stel aankwamen. Daar was namelijk iemand die een paniekaanval gekregen had. In overleg zouden de medewerkers van V&S bij deze passagier blijven tot de trein op Amersfoort centraal zou zijn.
De collega in vrije tijd had ondertussen in overleg met de bijsturing, wachtdienst voor het personeel en de hulpdiensten afgesproken dat hij de trein naar Amersfoort centraal mocht gaan rijden. Zo hoefde er geen reserve machinist te komen en kon de trein sneller vertrekken. Het wachten was op dat moment alleen nog op de forensische opsporing van de politie. Pas als die hun onderzoek afgerond zouden hebben kon de trein vrij gegeven worden om te vertrekken.
Niet veel later kwam de forensische opsporing al ter plaatste bij de trein om hun onderzoek te doen. Toen kregen wij ook te horen en zien dat er al meer vervuiling zichtbaar was dan dat wij dachten. Ondanks dat de reden niet leuk was was het wel interessant om te zien hoe minutieus hun de trein afzochten en nog dingen vonden om op foto te zetten.
Nadat de forensische opsporing klaar was werd de trein vrij gegeven om te kunnen vertrekken naar Amersfoort centraal. In overleg met de wachtdienst hebben de Hc en ik besloten om met de trein mee te gaan naar Amersfoort centraal. De wachtdienstauto was namelijk alleen te bereiken door terug te lopen naar de overweg waar de persoon nog lag. Aangezien wij geen behoefte hadden om dat te zien was met de trein mee gaan de beste optie.
Nadat iedereen die met de trein mee ging weer was ingestapt en er van iedereen de juiste toestemming was kon de trein gaan vertrekken naar Amersfoort centraal. Omdat de trein zoveel vertraging had ging de rit niet zo snel. Uiteindelijk kwamen we ongeveer een uur later dan gepland aan op Amersfoort centraal. Daar stonden ook weer verschillende V&S medewerkers de trein op te wachten. Dit was om de passagiers op te vangen en van de benodigde informatie te voorzien.
Op Amersfoort centraal zijn de Hc en ik naar het verblijf gelopen waar ook al snel de wachtdienst arriveerde om de eerste opvang te doen. Dat betekend even kort het incident bespreken en de benodigde gegevens noteren. Nadat dat allemaal gedaan was werden er voor mij en de Hc taxi’s geregeld om terug naar de standplaats te gaan.
Eenmaal terug op Hoofddorp opstel ook nog even kort gesproken met een teammanager van Hoofddorp opstel. Die wilde ook even horen wat er was gebeurd. Ook wilde hij weten of ik in staat was zelf naar huis te rijden met de auto. Anders was er ook voor dat stuk een taxi geregeld. De volgende dag zou ik dan met de taxi weer thuis opgehaald worden om mijn auto weer op te halen. Gelukkig was dat allemaal niet nodig en kon ik zelf met de auto naar huis rijden.
Hier stonden we naast de trein te wachten op wat er zou gaan komen. Goed te zien is dat het een mooie najaarsdag was die dag.
Zie jij het leven niet meer zitten? Praten kan opluchten. Je kan 24/7 anoniem chatten via www.113.nl of bellen met 113 of 0800-0113 (gratis).
Ik mag mij gelukkig prijzen dat ik dit nog niet heb meegemaakt. Iedere aanrijding is er één en die van mij (twee keer aanrijding met een auto) bleken alleen materiële schade te hebben. Feit blijft dat dit een enorme impact heeft.
Je hebt het helaas niet zelf in de hand wanneer een hoe vaak je er ongewild mee te maken gaat krijgen. Ik denk dat de aanrijdingen met auto ook best heftig geweest zullen zijn. Lijkt mij dat je niet altijd weet of er wel of geen slachtoffers zijn bij zo’n aanrijding. Wel altijd een opluchting als het alleen materiële schade blijkt te zijn.
Ik ben Steven 48 jaar oud en 25 jaar werkzaam bij de Belgische Spoorwegen waarvan 23 als bestuurder. Ik vind het heel moedig van je dat je het verhaal hier kan neer schrijven. Nu in april 4 jaar geleden mijn eerste persoons aanrijding gehad. Achteraf hebben ze me dan ook vertelt dat de persoon die ik aan gereden had een collega bleek te zijn die op verkeersleiding zat. Persoonlijk kende ik de persoon niet dadelijk en gelukkig maar. Maar de HC bleek de persoon wel te kennen en ze bleken in het verleden wat met elkaar gehad te hebben. Ze heeft er lang van afgezien. Ik hoop het op 1 te houden maar dit heb ik niet zelf in de hand. Ik zou het niet zo kunnen neer schrijven zoals jij Sabine dus bij deze chapeau om dit te doen.
Ik wens je in ieder geval nog veel sterkte en moed want dit soort dingen blijven je toch altijd bij.
Vriendelijk groeten
Steven een collega uit België
Hoi Steven,
Dat is ook heftig om mee te maken, een aanrijding die een collega blijkt te zijn. Voor de HC dubbel zo zwaar omdat die degene goed gekend heeft.
Helaas hebben we het niet zelf in de hand wanneer en hoevaak we ongewild met aanrijdingen te maken krijgen. Je kan alleen maar hopen dat het zo min mogelijk is en als het dan gebeurd dat je het goed kan verwerken allemaal.
Groetjes Sabine
Sabine je hebt goed gehandeld heb zelf 2 aanrijdingen meegemaakt met 1 dodelijk slachtoffer dus weet wat het voor impact heeft nu heden werk ik in de storingsdienst van Volkerrail en heb daar ook al de nodige aanrijdingen weer meegemaakt en ja het hakt er nog steeds in en erover praten helpt bij mij zekers wel en ik probeer als ik op scholen over mijn ervaringen praat zeg ik altijd spring niet voor een trein want je maakt er meer slachtoffers vooral blijven praten is echt het beste wat je kunt doen. Mvg Benny Hissink
Hoi Benny,
Dan heb jij ook al het nodige mee gemaakt zo te lezen. Elke aanrijding blijft heftig en hakt erin, het blijft altijd hopen dat je het zo min mogelijk mee maakt. Erover praten is zeker belangrijk voor de verwerking en doe ik soms nog wel eens met collega’s.
Groetjes Sabine
Triest dat het steeds weer gebeurt. Wij op de Meldkamer Spoor ProRail krijgen vaak meldingen van suïcidale personen langs het spoor. Door snel te handelen, kunnen we met behulp van de treindienstleider, machinisten, cameratoezicht en politie mensen redden. En even zo vaak lukt dat niet. Mooi om de beleving van een machinist tijdens zo’n incident eens te lezen. Dankjewel! Goede rit 😀
Hoi Marcel,
Helaas komen de verwarde/suïcidale personen nog regelmatig bij het spoor terecht.
Het is altijd een opluchting als een persoon op tijd gezien wordt en er maatregelen genomen kunnen worden om een werkelijke aanrijding te voorkomen.
Als ik als machinist een aanwijzing krijg voor zo’n persoon langs het spoor hoop ik altijd maar dat het weer goed afloopt en uiteindelijk de persoon de hulp kan krijgen die diegene nodig heeft.
Helaas kunnen we niet iedereen redden en er altijd op tijd bij zijn. Als machinist hoop je altijd maar zo min mogelijk ongewild met dit soort aanrijdingen geconfronteerd te gaan worden, alleen hebben we dat zelf niet in de hand helaas.